Beyhude

Esaretname-yi Ays Beş/

Aynı cümle aynı kişiye aynı meseleyle ilgili kaç kere söylenebilir? Cümle aynı olsa bile kişi ve mesele her seferinde aynı olamaz, kişi dediğin biraz daha ilerler, mesele dediğin biraz daha unutulur, yani öyle olması beklenir. -bu beklenirin kiminle ilgili olduğu aşikar: yani cümleyi söyleyen tarafından beklenir; yazık bir bekleyiş-.

Fakat kişi kaskatı bir madde gibi madeni bir inatla ilk var oluşunun üzerine hiçbir şey katıştırmadan durur. Aynı. Hiçbir deneyim onu akıllandırmıyor gibi. Hataları katmerlenirken kendini bir şeyle savunur: Tutkuyla. Ya da tutarlılıkla. Bir mesele sahibi olmak, o meseleyi dip köşe tartışmak, yeniden yaşamak, asla unutmamak onun erdemi. Kendini sorgular gibi görünür, olayı farklı bakış açılarıyla görmek ister gibidir sanki, bir an inandırır da. Sonra o cümleyi, o aynı cümleyi bir kere daha söylediğinizi fark edersiniz. Kelimelerin sırası bile değişmez. Aptala anlatır gibi tane tane söylersiniz. İlk defa söyler gibi bir hevesle söylersiniz. Bir buluş gibi, bir formül gibi, dünyanın en muhteşem sözü gibi. Bir kere daha keşfedersiniz Amerika’yı, Hindistanınız yavaştan kendini sevdirir ve ayağınızın altında birden Amerika oluverir, kahrolsun diye bir kere daha ve bir kere daha.

Kendini sorgulattıran tutkulu insan tuzağı. İşte bu döngünün tam adı bu. Kendini kendine ispatının şahidi olan siz o akılküpü ya da sıradan tespitinizle onu desteklemişseniz ya da kimsenin görmediği cevherini görmüşseniz yandınız. Aynı nakarat, yarısı değil hepsi bayat. Şimdi, sevgili hançer, hani bir kalbe girecektiniz, saygıdeğer balta, siz de bir cılız boynun üstüne inecektiniz, peki siz sayın ustura, siz de fuzuli seçenekleri uçuracaktınız hani… Ah, ne diyorum, bu cümleyi söylemekten vazgeçmek dururken… Bizi bu aynı cümleyi ilk söylediğimiz güne pişman ettiren sebebi koparıp attığımızda hançer de balta da ustura da yerlerinde tertemiz kalacak ve bu beyhude tekrar nihayete ermiş olacak; yeni bir cümle, yeni bir kişiye, yeni bir mesele üzerine söylenene dek…