Ağlamadan

• Aysun’dan Aysun’a

bir zamanlar biz
yerimize başkasını koyamadığımız
yeni hikayelerdik
masa başında defter,
kurabiye ve kahve ile
– omuzlarımızdaki hırkayı unutmadan tabii –
bulmacaydı hayat çözüyorduk
usulca kalem bitti fakat
bitmemişti bulmaca
bulamadık söylenecek sözleri
bitmemişti hikayemiz
ölü bedenlerle
bir bardağın içinde beklettik hüzünleri
kokusu tükenmez bir yaradan
kalem lekesi kaldı tek leş
bazen lavantaydı belki
tahiyatta kaldırmadığım işaret parmağımdı
bizi ikiden ayırmak için z harfine çektiğim çizgi
g ve y harflerinin kuyruklarını da kesti
parmağımı acıtmayacak dediğim
tükenmez kalem
en sevdiğimi alıp gitti