Bilmemek Üzerine

Kuşları geçiyoruz arabalarla
Yaşamak deniyor
Kimselerin uğrak yeri olmayan mezarlıklarda
nefes almayı hatırlıyorum

Bahsi geçmese kimseler hiç olmayacak
Tenha çünkü şehir
Benden alıyorum – koyacak yer kalmıyor
Tenha dediğim bu kalabalık içinde bir yerde

İnanmak zaman alıyor
Gökyüzünde bulutlar çoğaldıkça
Rahmet gözlüyorum – melekler de beni
Bakışlar karışıyor şehrin uğultusuna

Bilmemek üzerine kitaplar yazılıyorken
Susmuyor kuşları geçen ve boğazlayan o ses

Irgatlığını yapıyorum sonra
kimin diye sormamalısın burada
Yetmiyor adımlarım kan gövdeyi götürmüyor
Her adımım varmaya muhal – seyircisi mukadderatın
Yakinen tanıyorum kendimi – kendimi bildim bileli