Uzun Yol

Kurumaya yüz tutmuş ırmağın
Cılız akışı karşısındaki kaya neyse
Odur bendeki tükenmek bilmez umudun sonu.
Kirlenmiş hatıralar yolu uzatıyor
Bunu her şeyi bilen babam söyledi
Bir de eskimiş fotoğraf.
Alnından vurdum sandığım her şeyin
Gömleğini arkadan yırtmışım,
Haberim yok.
Bakınca seni görebilmek için kırdığım aynadan
Binlerce ben çıkınca anladım ki,
Çok yazıklar olmuş bana.
Ruhum bir mülteciye bakar gibi bakıyor bedenime
Meğer kendime varmak için kimlere uğramışım.
Bende büyüdüm
Babam sorduğum soruya “bilmiyorum” dediğinde.
Ama büyümek olmak demek değil
Olmak biraz da yolu uzatmak.
Temizlenmeyecek kirler var biliyorum
Gençliğime baştan aşağı bulaşmış.
Haklı olmak bir şeye yaramıyor,
Bu yüzden şiirlerin kıyısından çekiyorum kahırları.
Bu kez de geç oldu,
Sana yazacağım pembe şiirleri
Unutturma daha erken yazayım.
Kör bir halde “gel” derken bu vakit yollar, arabalar banka kartları, renkli ışıklar, ölüm bile,
Biraz da dilsiz ve sağır
Çağıracaksan beni bu saatte daha içerden çağır.