Yürüyüşüm

Adımlarım bir öncekine göre daha hızlı kalkıyor yerden ve yine diğerine göre daha çabuk iniyor yere. Nefes alışverişim düzensiz ve son derece hızlı.

Gecenin karanlığında, sokak lambaları eşliğinde korkulu yürüyüşüm devam ediyor. Arkamda biri var hissi ile hızlanıyorum. Ayak seslerini kulağıma çivi çakarmışçasına işitiyorum. Korkuyorum, titriyorum ve aynı zamanda hızlanıyorum. Sonra üç eylemi birden yapabildiğimi fark edince hem seviniyor hem şaşırıyorum. Beş oldu.

Ben bu duygu karmaşası içinde yalpalanırken gittikçe yaklaşıyor bana. Her an elini enseme atacakmış gibi oluyor. Veya elindeki mendille burnumu kapatacak, bayılmamı sağlayacak. Her ikisi de önemli işler, ustalık ister, saygı duyuyorum. Ama pes etmeyeceğim. Güveniyorum Allah’a, yalvarıyorum, kurtuluş istiyorum.

Ailemi düşünüyorum, daha da cesaretleniyorum. Hızlanıyorum, daha, daha… Çantamı düşünüyorum; biber gazı, bıçak veya korkutacak bir şey yok mu, hiçbiri mi? Ah, ah… Kaç defa uyarmıştı oysa melek yüzlü annem. Dinlememiştim sözünü, bir kurtulsam şuradan. Bir varsam yanına, sarılacağım boynuna. Ya babam? ‘’Canını sıkma yavrum. Biz bir şekilde geçiniriz.

“Gece yarılarına kadar kalma dışarıda, akşam ezanı eve girişin olsun.” derdi ya hep, güler geçerdim onların sözlerine. ‘’Abartıyorsanız o kadar da değil’’ derdim. Az kaldı eve, ha gayret. Bir geleyim kapıya, vurayım tokmağı, kurtulayım şuradan. O zaman daha çok değer vereceğim hayata. Başıma bir şey gelmesi gerekiyormuş, demek. Akıllanmak için musibet şart mı?

Oysa binlerce nasihat almıştım, ah salak kafam. Birinin sözünü dinlemedim. Hepsine ‘’Ya, tamam tamam’’ dedim. Onların yaşadıklarını hiçe sayarak… Ama şimdi hepsi haklı karşımda ‘’bak, ben demiştim’’ demeye, sıraya girmişler. Hepsi kabul, yeter ki kurtulayım bu andan. Çok yaklaştı bana, bir eli omuzunda artık, bitti mi?

Elini omzuma attığında nefes nefeseydi, ya arkadaş hızlandıkça hızlandın, ne acelen var sanki, dedi… Tanıdım, hiç aklıma gelmezdi, onun sesine bu kadar sevineceğim…