Eskiden ne güzeldi
Ne güzeldi içimiz
Gökyüzünün mavisindeydi hep hayallerimiz
Ufuk, bulutların şekli, hep bir aforizmaydı
Baktıkça metaforlar kurardık,
Belki hep atiye dönük
Ne geçmişi takardık, ne de bu günü
Varsa yoksa yarın, illaki hep ati
Bir de yeşile sevdamız vardı
Onu da sorma gitsin.
Sorardılar hep en sevdiğin ne renk diye
Yeşil demek gelirdi ama
utanır,söyleyemezdik.
Haki derdik sadece, belki ciddiyetinizden
Belki de hep ciddi büyüdüğümüzden
Belki masumluğumuzdan
Belki de yeşil bizi bilmesin
Yeşile içimiz gitmesin diye
Sevmez görünürdük yeşili
Üstüne türkü yaksak günaha gireriz zannederdik kendimizce
Haki eyy Haki…
Söyleyemediğimiz, itiraf edemediğimiz geride kaldın, hem de çok gerilerde
Belki zamanın bilinmeyen bir yerinde
Tıpkı bir dilin lehçesi gibi
Tıpkı bir lehçenin şivesi gibi
Aynen tıpkı bir yörenin ağzı gibi
Evet bizde isterdik, sokaklarında lambalar yanan mahallenin çocukları gibi
Hakiye utanmadan sıkılmadan yeşil demeyi
Murtaza Ehl-i Edebi
